Dec 29, 2006

C’EST A MOI QUE TU PARLES ?



το τρένο...καθώς αφήνει πίσω του όλους όσους σκοτώνουν την ώρα και τους εαυτούς τους στα υπόγεια μετρό..
αυτούς με τα φτερά που υποβαστόντε με σύρματα από ομπρέλες και με τα κουρελιασμένα ρούχα.
με τα μπουκάλια γύρω τους και που ένα κέρμα μεταφράζεται σ' άλλο ένα μεθυσμένο δάκρυ...

1 comment:

Simone said...

Σκέψου όμως και ποιούς παίρνει μαζί του.. γι'αυτους ειναι πάντα καλύτερα τα πράγματα? δεν νομίζω.. όλοι κάπου σκοτώνουμε τους ευατούς μας και κάπου αλλού μεθούμε. Γλυκά ή πικρά, οι άνθρωποι αν και δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε, περπατάμε παράλληλα σε διαφορετικούς δρόμους.

υγ: Γράφεις όμορφα κείμενα.