θα υπάρχει άραγε πάντα ενα κενό που θα κρύβεται μέσα μας; κι αν είναι έτσι, τότε ποιός ο λόγος να προσπαθούμε και ν' αναλωνόμαστε σε δάκρυα και ατελείωτες ώρες σκέψης και πόνου; απαντήσεις που ξαναζωντανεύουν καθώς ο χρόνος κυλά και τα φέρνει όλα όπως εκείνος θέλει. ή μήπως εμείς είμαστε αυτοί που καθορίζουμε τη ροή των καταστάσεων; αν είναι έτσι τότε γιατί να πονάω και να χρειάζεται ν' αλλάξω όλα όσα μέχρι τώρα προσπαθούσα να χτίσω; γιατί να τα προκάλεσα εγώ όλα αυτά; μήπως έχασα τα βήματά μου κάπου στο δρόμο και ακολούθησα μονοπάτια χαραγμένα από άλλους; μήπως απλά ακολουθούσα νομίζοντας ότι θα φτάσω κάποτε στη κρυμένη πηγή της ευτυχίας που θα μπορέσει να μου γεμίσει το κενό; μου μοιάζει ορισμένες φορές σαν ένα παιχνίδι με τέλος δεδομένο και δυσάρεστο. με τέλος πάντα τι μοναξιά και το σκοτάδι. εκεί που όλοι φοβόμαστε να πάμε. εκεί που ίσως και να προτειμούσα να είμαι. εκεί ίσως ήθελα να βρίσκομαι εδώ και καιρό. κρυμένος. γιατί τελικά όλα κρύβουν ένα μεγάλο κενό που στο τέλος σου τρώει την καρδιά και σε ρίχνει στο σκοτάδι...
κρίμα....