Θα πρέπει να υπάρχουν ακόμη στο κόσμο ακατοίκητες περιοχές. Η εικόνα μιας απέραντης θάλασσας κι εκείνη μιας γαλήνιας ερήμου, μ' έκαναν να νιώσω κάτι σαν χαρά, κάτι σαν ελπίδα. Η ιδέα να ερωτευτώ την έρημο, το γαλάζιο της θάλασσας, τη λευκότητα των υπερωκεάνιων δεν με ξένιζε, ενώ μου φαινόταν πιο δύσκολο να νιώσω ένα παρόμοιο συναίσθημα για τους ανθρώπους. Να μην τους απεχθάνομαι, εντάξει. Αλλά να τους αγαπώ, ν' αγαπήσω αυτά τα πλάσματα που κινούνται, που μιλούν, που δεν κάθονται ήσυχα λεπτό, που θορυβούν, που απαιτούν, που επιθυμούν και που τελικά ψοφούν; Μου φαινόταν αστείο. Που οδηγεί τελικά η επιθυμία;